Even helemaal uitgepraat

Soms ben je even helemaal uitgepraat…

Ja hoor, ik ook! Van die momenten waarop je even niet meer weet wat je moet zeggen, of hóe je het moet zeggen. Of dat je zoveel wilt zeggen dat je niet meer weet waar je moet beginnen. Of eindigen.

Ik liep hier tegenaan toen ik met een nieuwe song bezig was. De akkoorden en melodie liepen als een trein! Het eerste couplet eigenlijk ook. En daarna? Niets meer. En terwijl ik in gevecht met het liedje was ontstond er een soort gesprek en inzicht tegelijkertijd. Het vastgelopen liedje werd bijna een soort persoon, symbool voor gebeurtenissen of mensen in je leven. Je kunt niet alles sturen, maar ik leer om af en toe wel even stil te staan en om te zeggen; “Jij maakt hier niet de dienst uit, dat doe ík hoor!”

Zie je het voor je? Zit ik daar dus achter m’n werktafel, piano naast me, recording programma op de laptop en m’n songwritingschrift opengeklapt. En zit ik daar bijna met m’n vinger in de lucht zwaaiende tegen het luchtledige te roepen: “Zeg, luister eens even; tot hier en niet verder!” En als vanzelf schreef ik m’n poetische tirade in m’n schrift. Hart gelucht, lucht geklaard, opgelucht enzovoorts. Dikke zucht en helemaal tevreden met het ietwat onverwachte resultaat.

Grenzen aangeven

We vinden het maar knap lastig; grenzen aangeven. Het schijnt dat vrouwen er meer moeite mee hebben dan mannen? Grenzen aangeven bij jezelf, je partner, gezin, familie, vrienden, werk, of waar dan maar ook. Ik heb er een paar mooie boeken over gelezen, maar uiteindelijk moet je het steeds weer een beetje opnieuw leren en in praktijk brengen. Bepaal jij waar je de streep trekt: ver voor jouw grens, en soms er ook net even overheen omdat je gezien de situatie daarvoor koos. Het kan allemaal, en het is allemaal prima, als je er zelf maar achter staat.

Grappige ontdekking

Grenzen aangeven zakelijk gezien; dat vind ik nogal een dingetje. Ik vond grenzen aangeven moeilijk; want ik hield altijd teveel rekening met de ander. Wrong me in bochten die je niet voor mogelijk hield of koos de confilictvermijdende optie. Want wat zou er anders gebeuren, wat zouden ze wel niet van me vinden? Maar toen ik begon te ontdekken dat ik dat beter wel kon gaan doen viel me iets heel raars op. Ik maakte de zaak makkelijker en duidelijker voor mezelf, maar ook voor de anderen om me heen. Kreeg ik een mailtje van een collega met een vraag of ik wilde blablablabla; dan nam ik even de tijd om te voelen. Wil ik dit? Dan kwam er soms dus een nee uit. Voorheen zocht ik weer een bocht op om me in te wringen, maar nu probeerde ik gewoon duidelijk te zijn. Met pijn in m’n maag ging het antwoord via de mail. En wat bleek vaak? Collega of klant reageerde met: “oh natuurlijk, geen probleem!” Heeeeerlijk om dat te ontdekken, heb keihard gelachen toen ik ontdekte hoe fijn het soms voor jou én de ander is om gewoon duidelijk te zijn. Ik vind dit zo’n leuk onderwerp, misschien dat ik deel II van dit liedje ga schrijven, hahahahaha.

Kijk naar een kort videofragmentje van “Nothing more to say”.
En nu ben ik uitgepraat. Doei.