Koppie thee?

De heilige planning

Het is goed om je werk en plannen in te plannen. Dus ik plan mijn schrijfdagen in. Zowel mijn ‘alleen thuissessies’ als die met Dave. Dat laatste kan ook niet anders natuurlijk; agendatechnisch. Vaak genoeg komen er ook ideeën om de hoek gezeild als ik op de fiets zit, koffie aan het drinken ben of een film aan het kijken ben. En nog talloze andere momenten waarop ideeën omhoog komen. Die ongeplande momenten zijn te gek. Want dan dient de inspiratie zich spontaan aan en spring je in de golf en zeil je mee. Heerlijk.

Maar je kunt (of moet) ook schrijven als je geen enorme inspiratiekick hebt op dat moment. Gewoon aan de slag gaan. Lekker jammen, een mooi gedicht lezen ter inspiratie, neuriën of lekker schallen. Of eerder genoteerde ideeën erbij pakken en daar flink over gaan brainstormen. Kijken of ik daarmee de inspiratiestroom kan opwekken.

Het kind met smoesjes

Vandaag heb ik een afronden-van-een-liedjedag, want morgen weer samen songwriten met Dave in Amsterdam. Maar ik kom gewoon níet heel goed op gang. In een paar uur tijd maar liefst drie zinnen geschreven!!! LOL. En dan komt het kleuterkind dat tijd probeert te rekken – in iets geëvolueerde vorm in mij naar boven. Kijk ik naar buiten: “Hee, een lekker zonnetje; fijn voor een ritje op de fiets naar de supermarkt; ik moet nog boodschappen doen.” Of ik krijg ineens bakneigingen: “Ik kan even snel een appecake bakken, lekker voor bij de thee straks.” “Wat nou straks, ik ga nú even thee zetten. En dan kan ik direct even bloggen. Of weet je wat; ik doe even een rondje in de tuin, lekker wat wieden.” Alles wordt dan ‘even’. Eigenlijk is het gewoon heel goed voor je creatieve ontwikkeling: smoesjes verzinnen.

Van die smoesjes, net als vroeger, toen ik geen zin had om naar bed te gaan. Je wist van tevoren dat het niet zou helpen maar je bleef proberen. Herkenbaar he? Dus ik splits mezelf op zo’n moment even in tweeën en laat de moeder in mij het dreinende kind zachtjes maar duidelijk toespreken. “Nee, nu echt gewoon even doorzetten, straks mag je pauze nemen.”

De ene keer ben ik gehoorzamer dan de andere keer 😀

Loslaten, gewoon even niet zo streng

Je moet inderdaad gewoon even doorzetten, streng voor jezelf zijn. We zijn redelijk verpest door de snelle hap-snapmentaliteit. Alsof je iets kunt produceren in de tijdsduur van het opwarmen van een magnetronmaaltijd. We vinden het maar lastig om gefocussed te blijven. Dat brein laat zich maar wat makkelijk afleiden. En dan worden we ook steeds afgeleid door appjes of bliebjes van andere communicatiemogelijkheden.

Maar soms moet ik gewoon even loslaten – mezelf ONTmoeten – en wél dat rondje tuin doen en even wieden. Dan ben ik ook niet zo gefixeerd en kan er tijdens het wieden opeens een vervolg op die drie – met bloed, zweet en tranen bedachte zinnen opborrelen. Dan heel snel naar binnen rennen en opnemen want anders  is dat idee ook net zo snel weer opgelost in de zwerm mugjes bij mijn tuintafel.

En daar zit ik nu, te bloggen over het moeten volhouden – of niet – en doorzetten, ook al heb je niet instant resultaat. Dat zonnetje buiten ziet er steeds aantrekkelijker uit, en die bak thee heb ik inmiddels gezet. Hups, aan de slag!

Wat heb ik te zeggen?

Heel ironisch: ik ben nu bezig met het schaven aan en schrijven van een nummer dat als werktitel ‘Nothing to Say’ draagt. Daar valt namelijk juist heel veel over te zéggen hahaha. Soms ben je gewoon uitgepraat. Met iemand of met jezelf. En is dat okay. Stoppen met enorm je best doen en zien wat er overblijft; welke basis er is. Of kom je erachter dat je niet zo heel veel te zeggen hebt over iets, terwijl de ander dat wel heeft. En is dat ook okay want je hoeft toch ook niet alles? Ook best fijn om dat te ontdekken en jezelf toestemming te geven om gewoon te erkennen dat het goed is zo. Je hoeft niet alles te weten.
Of ontdek je dat je een grote mond hebt maar eigenlijk gewoon even een knuffel wilt, je tere hart wilt laten omarmen. Daar zijn geen woorden voor nodig. Juist niet. Of voel je je als een kind dat aan het ontdekken is en nog geen woorden vindt voor zoveel nieuwe indrukken.

En soms…, soms komen er gewoon niet meer dan drie zinnen uit je pen na een hele dag schrijven. Ik ben nog lang niet uitgepraat maar de weg naar mijn woorden moet ik soms nog zien te banen.

Hee…! Zou ik wat met die beeldspraak kunnen…? Ga ik even mee stoeien. #okdoei