Songwriting

Ellende is een goeie stimulans voor het schrijven van een lekker stukje muziek

Songwriting, componeren. Soms is het enorm klussen en ploeteren om een liedje of tekst te schrijven. Soms komt het er zo uit: recht uit je hart. Als je ‘broodschrijver’ bent; dan wordt er van je verwacht dat je in opdracht kunt schrijven, op basis van de gegevens en voorwaarden die je krijgt. Ik kan alleen maar schrijven over wat me bezighoudt. Ik heb over heel veel onderwerpen wel een mening, en bij de borrel kan ik daar misschien wel wat over zeggen. Maar mijn teksten gaan over zaken die me bezighouden. Ik ben geen ‘broodschrijver’ wat dat betreft. Maar bovenal; ik wil het ook niet, althans niet in de levensfase waarin ik me nu bevind.

Mijn allerliefste onmisbare moeder is in december overleden. Ik wist dat, als ik weer het songwriten ging oppakken, dit ook aan de orde zou komen. Heb me wel even afgevraagd: wil ik nu weer aan het schrijven slaan, nu dat er zoveel emoties spelen. Maar ja: ellende is vaak een goeie aanzet om liedjes te schrijven. Veel gebeurtenissen, verdriet, boosheid verwerken zangers/artiesten in hun songs. Het is ook wel fijn om woorden aan je gevoel te geven toch. Het is fijn om met close vrienden te delen wat je bezighoudt, waar je doorheen gaat, hoe je je voelt. Als je woorden geeft aan je emoties is dat volgens mij ook een stap in je verwerkingsproces. Als je woorden geeft in de vorm van een songtekst is het therapeutisch, en kijk eens wat een succes daarmee wordt geboekt. Adele en Amy Winehouse zijn daar twee grote voorbeelden van. Verlies, verdriet, pijn, boosheid, rancune: heerlijk om van je af te schrijven en te zingen!

Kriebelig gevoel

Dus mijn verdriet, het gapende gemis, dat verwerk ik in een liedje. Nu ben ik bezig met “Memories” bijvoorbeeld. Voor mij is een herinnering nu best dubbel. Ik krijg sowieso altijd een klein beetje een kriebelig gevoel als ik op facebook lees dat mensen bezig zijn met ‘herinneringen maken’. Waarom? Ik vind dat je niet iets moet doen in het heden met als reden er iets in de toekomst aan te hebben. Een herinnering maken? Ga gewoon voor het nu zou ik zeggen! Het voelt voor mij dat je dan kans loopt om het hier en nu niet genoeg te ervaren. En dat is juist voor mij een issue: ik vind dat ik al te vaak niet met onverdeelde aandacht in het nu sta.

De tweede reden is dat het ophalen van herinneringen vooral fijn is als er niet zoiets als een overleden geliefde mee gemoeid is. Herinneringen ophalen aan onze eerste vakantie samen: krakkemikkig maar wat was het geweldig in dat te kleine tentje, omdat we samen waren. Maar de herinneringen die nu omhoog komen met alles omtrent mijn moeder doet me zeer. Had ik nu maar wat minder herinneringen, denk ik vaak… Dat komt vast wel weer in balans, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Een kijkje in iemands hart

Even terug naar schrijven over wat je bezighoudt. Ik vond het toen ik jonger was moeilijk om over liefde te schrijven. Liefdesliedjes? Was waarschijnlijk niets voor mij. Te nuchter voor vond ik. Maar toen ik  meer in contact met mezelf kwam kwam ik ook meer met de liefdesliedjesliefhebber in contact bleek! Als songwriter moet je zo enorm op zoek gaan naar de diepte en de gevoelens en ideeen in jezelf.

Als ik mijn liedjes zing neem ik mijn luisteraars mee, mijn publiek. Mee naar mijn wereld, mijn hart en mijn hoofd. Dat voelt best kwetsbaar, vooral als ik me nog in het schrijfproces bevind. Ik haal niet iedereen zomaar mijn huis binnen en niet iedereen mag zonder te vragen een graai in m’n koelkast en voorraadkast doen. Maar zo gaat dat natuurlijk niet als je als songwriter je liedjes mee het podium op neemt. Iets heel intiems, je gedachtenkronkels, je grapjes en je mijmeringen zijn dan opeens publiek bezit. Waar iedereen zijn eigen interpretatie van maakt en ieder zijn eigen mening heeft.

En dan te bedenken dat de meeste artiesten best behoorlijk gevoelig zijn. Wat doen we onszelf toch aan hahaha!