Over Jessica

In beweging

Ik hou van bewegen. Van in beweging zijn. Van nieuwsgierig zijn en jezelf ontwikkelen. Nieuwe dingen ontdekken. Dat heeft mijn muzikale karakter gevormd tot wie ik nu ben. Van jongs af aan was ik enorm verslaafd aan mijn ukelele en gitaar. Hierop ontdekte ik dat muziek mijn uitlaatklep was, mijn rustpunt en mijn oplader. In mijn tienerjaren volgde ik gitaarles bij Evert Scholten in Haarlem en hij liet mij kennismaken met jamsessies in Haarlem. Een belangrijk marker in mijn tijdslijn, zo bleek later.

Rond mijn 18e werd ik gevraagd om in te vallen voor een backing vocaliste in een rockband: The B-Band. Zingen was naast gitaarspelen ook een van mijn hobby’s, en al snel werd ik van invaller een vast bandlid. De gitaar kwam steeds meer op de achtergrond, ik deed podium- en bandervaring op en ik begon me te ontwikkelen in het arrangeren van meerstemmige zangpartijen. Zo heel af en toe zong ik solo en dat bleek een schot in de roos.

Ookal was ik zangeres in een rockband; mijn liefde voor fusion bestond al langer. Ooit begon ik getapede cassettebandjes van Billy Joel, Michael Brecker en de Yellow Jackets, dankzij een groepje muziekvrienden op de middelbare school. Instrumentale fusion: de meeste luisteraars hiervan waren jaren ouder en ookal snapte ik niet alles; de improvisatie, de sound, de energie en de vrijheid intrigeerde me enorm.

Conservatorium

Pas jaren later maakte ik de stap om mijn toenmalige baan als secretaresse op te zeggen en naar het conservatorium te gaan. Het werd de jazzopleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, de HKU. Vocale jazz had toen nog niet echt mijn interesse, maar jazzvocalisten als Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Dianne Reeves waren al snel niet meer weg te denken uit mijn cdverzameling. Ik kreeg les van Lydia van Dam, Gé Titulaer en Annemarie Maas. Mijn gitaarachtergrond kwam van pas want mijn solfège was voldoende om direct in het eerste jaar te starten. Ik deed keurig mijn best want wilde mijn studie in vier jaar afronden. Daarnaast startte ik met twee bands. Een jazztrio met Elisa Krijgsman en Mark Dekkers, en ik won met deze jazzformatie de Rein Heij Jazz Award in 2001. Tegelijkertijd trad ik ook op vooral trouwfeesten op met mijn vocal covertrio Vocal Chords.

Kortom, het was best een (muzikale) reis om tot het punt te komen waar ik mijn echte passie ontdekte.

Brede ontwikkeling

Na mijn studie heb ik me breed ontwikkeld. Naast mijn optredens gaf ik zangles en verzorgde ik zangworkshops. In 2007 nam ik de EP “They can’t take that away from me op” waaraan, naast Elisa en Mark – ook pianist Henk Doest en drummer & mijn lief Collin Leijenaar aan meewerkten. Mijn coverband transformeerde naar een 6-koppige band genaamd SoulPower United. Regelmatig deed ik studioklussen en heb talloze backing vocals ingezongen. Ik viel in bij diverse bands en werkte mee aan heel veel muziekprojecten.

Tussen 2006 en 2012 kwam ik weer terug bij de muziekstijl waar ik ooit m’n eerste podiumervaring opdeed: de rockmuziek. Ik werd namelijk backingvocalist bij de Amerikaanse progrockdheld Neal Morse. We traden regelmatig in Nederland op, maar tourden ook veel door Europa. Ik was daarbij ook verantwoordelijk voor het leiden van de backingvocals en speelde aanvullend toetsenpartijen en percussie.

Mijn werkzaamheden vielen heel duidelijk niet onder één noemer. En dat vond ik heerlijk; iedere dag met muziek bezig zijn, op heel veel verschillende vlakken.

Een keuze maken

Maar zoals eerder gezegd: het leven is een reis. Een ontdekkingsreis. En toen kreeg ik op weg naar een optreden een auto-ongeluk, eind 2013. De lichamelijke klachten die ik overhield aan het ongeluk lieten me zien dat ik niet alles meer kon doen wat ik voorheen deed. Ik moest een keuze maken. “Wat vind ik nu echt belangrijk?

Waar wil ik nu echt mijn energie in steken?” Tot een keuze te komen ging niet over één nacht ijs. Want wat kies je als je van al die verschillende takken binnen de muziekpraktijk enorm geniet? Wat laat ik los en waar ga ik me voortaan op richten?

Songwriter

Zo heel af en toe schreef ik wel muziek. Gewoon, als ik er zin in had. Bij optredens verwerkte ik zo af en toe wel eens een liedje van mezelf op de setlist. Maar ik heb het jarenlang heerlijk gevonden om bestaand repertoire te zingen. Het zingen van jazzstandards van weleer bieden zoveel mogelijkheden. En ook covers vind ik heerlijk om te zingen. Maar zo af en kriebelde het wel; meer eigen repertoire schrijven.

Collegamuzikant en bassist Dave Sahanaja ken ik nog uit de tijd van de jamsessies in Haarlem. Hij stelde begin 2016 voor om samen te gaan schrijven. Dat bleek een schot in de roos. Onze liefde voor fusion, pop, jazz wordt iedere schrijfsessie tot een verrassende mix omgezet in nieuwe songs. Wanneer het nieuwe album wordt uitgebracht is nog niet bekend. We gaan voorlopig vooral veel schrijven en we nemen onze tijd om de songs op te nemen. Daarnaast vinden we het heerlijk om op het podium onze songs ‘uit te proberen’.

Mijn songs

De songs die ik met Dave Sahanaja schrijf en zelf heb geschreven vertellen stuk voor stuk iets over het leven. Het leven is mooi, en we hebben het hier in het westen enorm goed. Ik vind het belangrijk om daarbij stil te staan. Om niet alles voor lief te nemen. Elke dag klagen is hartstikke makkelijk. Maar onnodig en ook enorm vervelend voor jezelf en de ander. Maar soms is het leven ook best pittig en krijg je te maken met kleine of grote uitdagingen. En daar schrijf ik over. Mijn songs gaan dus soms over de najaarszon waarvan ik enorm zit te genieten. Maar ook het verliezen van een geliefde komt voorbij. De veelbezongen liefde, of ruzie, onzekerheid, beschaamd vertrouwen. Of je kont in de krib gooien, het maken van een belangrijke keuze: het komt allemaal voorbij. Uiteenlopende onderwerpen! Maar de verbindende factor is voor mij heel duidelijk: dat zijn jij en ik. Want we kennen allemaal de uitdagingen die het leven ons biedt.

Hoewel ik solozangeres ben, ben ik geen sologanger. Bij een feestje is het gevoel van ‘samen’ heel belangrijk. Of je nu op een verjaardag zit te borrelen of naar een concert gaat. Die sfeer van een verjaardagsborrel is, op welke plek ik dan ook optreed, mijn uitgangspunt. Je hebt elkaar nodig om er samen een topavond van te maken.

Podiumfun

Mijn optredens kenmerken zich door de energie op het podium, de muzikale vrijheid, en de fun die we met elkaar hebben. Fun met mijn muzikanten maar ook met mijn publiek. Muziek maken en ervaren gaat om verbinding. Communicatie, met publiek en band vind ik daarom het allerbelangrijkste; wat gaan we doen, wat brengt dit liedje ons vandaag, op deze plek, met dit publiek? Natuurlijk zijn skills belangrijk, maar wát we er vervolgens mee doen en hóe we dat samen doen; daarin zit de magie. En daar heeft iedereen een aandeel in: ik, mijn muzikanten en ook mijn publiek. Ieder optreden is ook weer een reis op zich. Je hebt wel je standaard bepakking, maar verder ontdek je tijdens het concert wat er ontstaat, waar je naartoe gaat en hoe je er muzikaal op reageert.

Liefde voor jazz, improvisatie en ladingen fun. Ooit ontdekte ik dat op die jamsessies in Haarlem. En nu diep geworteld in mijn systeem.

Enkele wapenfeiten

Diverse cd’s uitgebracht met The B-Band van 1994 tot en met 2001
Rein Heij Jazz Award 2001
EP “They can’t take that away from me” 2007
DVD “I wish you love” in 2009
2006 – 2012 backing vocal, toetseniste Europese tours, cd’s en dvd’s met Amerikaanse progrockartist Neal Morse
De serie “Sunday Jazzcafé” van 2011 – 2015 met o.a. Martijn van Iterson, Ed Verhoeff, Peter Tiehuis, Elisa Krijgsman, Amina Figarova, Cor Bakker, Mark van der Feen, Saskia Laroo, Warren Byrd, Loran Witteveen, Jan Willem van Delft, Jeroen Vierdag, Phaedra Kwant, Charly Angenois, Theo de Jong, Harry Emmery, Mark Dekkers, Dave Sahanaja, Dave Breidenbach, Gerard Jeltes, Lucas van Merwijk, Jeroen Vrolijk, Loet van der Lee, Ruud Breuls, Ruud Wessels, Tom Beek, Simon Rigter, Tineke Postma, Paul van der Feen, David Wilschut, David mast, Femke Krone.