Herinneringen

Iedere moederdag sta ik er toch weer even extra extra bij stil; mijn lieve moeder. Ze is er niet meer. De parfumeriereclames vliegen je om de oren, maar ik breng een vetplantje, want die ‘doen’ het zo bijzonder goed op een graf. Lekker koffie drinken met mammie: dat kan dus nooit meer. Ik kan natuurlijk wel m’n thermos meenemen (want een coffeecorner hebben ze nog steeds niet bij de begraafplaats in Noordwijk), maar wat zet ik dan onder m’n foto op Instagram? #grafstemming ofzo, want ze praat niet meer terug, terwijl ze zo’n heerlijke kwebbel was. Toch een beetje pijnlijk. Dat gaat weinig likes opleveren vermoed ik.

Ik blogde er al eerder over: leuk hoor al die herinneringen. Bijna alle (overigens lieve en goedbedoelde) condolaties-condolerities-condoleancewensen (hoe zeg je dit???) van mensen bevatten iets met herinneringen. “Je hebt gelukkig fijne herinneringen, koester de herinneringen, dat soort wensen. En die zijn er zeker. Maar jongens, laten we even eerlijk zin. Wat kunnen herinneringen aan een geliefde gewoon ook pijnlijk en confronterend, naast fijn en bijzonder zijn. En toch is het wat het is. Niet meer en niet minder.

De confrontatie aangaan

Redelijk snel na haar overlijden schreef ik dit liedje. Een kléin beetje de kont in de krib, want herinneringen: they suck sometimes. Sorry daarvoor. En dat durven we soms niet altijd even goed uit te spreken. Iedereen verwerkt z’n verdriet anders, iedereen is anders, iedereen heeft een andere tijdspanne. Ik besloot er ‘volop’ in te duiken; het verdriet aan te gaan en het niet weg te drukken. Hoewel, dat wegdrukken doe ik soms wel hoor, want het komt niet altijd goed uit. Zoals bij de cooling down aan het eind van m’n Body Balance groepsles in de sportschool, met zo’n lief ontspannend troostend muziekje. Lig je daar op de grond in je yogapants. Echt even wegslikken geblazen! Of tijdens het zangles geven, als een leerling de uitvaartshit (uitvaarts-hit) van Marco Borsato zingt (Breng me naar het water). Dan denk ik: ga jij maar op zoek naar de emotie in dit lied, dan doe ik het gewoon even niet.

Therapeutisch songwriten

Hoe dan ook, ik ben zo blij dat ik therapeutisch tuineren en therapeutisch songwriten tot m’n beschikking heb! Lekker van me afschrijven en wieden. Het helpt echt! Toen ik “Memories” laatst zong voor een klein intiem publiek rolden er hier en daar tranen over wat wangen zag ik toen ik voorzichtig het publiek inkeek. Ik dacht aan mammie en haar enorme lachsalvo’s (vaak na een poep- of piesgrap, echt waar) en kon gewoon doorzingen zonder te wankelen door de tranen of een brok in m’n keel. Herinneringen helpen je soms om ergens doorheen te kunnen klieven bleek maar weer. Of het nu een mooie, een pijnlijke of een poepgrapjesherinnering is, hihi.

Luister en kijk naar “Memories”. Ik schreef de tekst en melodie, en collega Dave Sahanaja de akkoorden.

Dag mammie, we missen u.
(en nu moet ik tóch weer even sniffen)