Het gevoel van de eerste keer je kersverse liedje te presenteren op het podium. Horen hoe je ideeën tot leven worden gebracht door stemmen en instrumenten. Kijken hoe het publiek erop reageert en de energie voelen die medemuzikanten toevoegen aan jouw liedje. Ultiem, ultiem, ultiem!
Maar ja, dat is zo’n beetje het laatste stadium van songwriten. Een heel proces van zitten, schaven, zuchten, schrijven en schrappen heeft daarvoor al plaatsgevonden. Ik blogde er al vaker over: soms vloeit er supermakkelijk een nummer uit de pen en soms is het ploeteren geblazen. Van die dagen waarop er een melodielijn na úren van werken met moeite de ballotagecommissie heeft doorstaan. Of dat je na twee dagen een half coupletje aan tekst hebt geschreven en waarvan je niet eens weet of dat ‘m überhaupt een blijvertje is.
Het proces
“Het proces op de lange termijn is belangrijker
dan het korte termijnresultaat.”
Wow! Zo’n stelling zou prima staan op de beamer bij een businessevenement. Ik zie Ben Tichelaar al staan.
Maar wat bedoel ik hier nu mee?
Het proces dat je doormaakt in het maken van liedjes is belangrijk. Gewoon dat je ermee bézig bent. Dat je gaat zitten en besluit iets te willen schrijven, ongeacht de uitkomst. Maar: ook het proces van het besluiten of je afgeronde liedje ooit het podiumlicht zal zien.
Gemaakt voor de prullenbak?
En dat laatste, daar wil ik je iets over vertellen. Niet ieder nummer dat ik heb geschreven of nog zal schrijven zal uiteindelijk het podium halen. Ik heb een aantal nummers op de plank liggen; helemaal klaar: tekst klopt, coupletje, refreintje, bridge, de akkoorden; alles klaar en helemaal uitgewerkt en afgerond. En toch vind ik ‘m niet geschikt, heb ik er niet het ‘yes’gevoel bij dat ik zoek.
Maar waarom heb ik dan dat nummer geschreven? Nou ja, voor het proces misschien wel, achteraf bekeken. Het is net als met het binnenhalen van boekingen (optredens dus); ik heb een paar keer (of ladingen) ‘nee’ te verwerken om uiteindelijk bij de ‘ja’ terecht te komen. (En dit nee-ja verhaal hoorde ik dus daadwerkelijk op een businessevenement! Dat gaf best wat opluchting.) Want om als artiest/muzikant/zangeres/schilder of wat dan ook aan de slag te komen heb je heel wat porties ‘nee’ te incasseren. Dat kan demotiveren, want niemand wordt blij van een afwijzing. Maar als je deze ‘nee’ dan op deze omdenkmanier kunt bekijken, dan kan je deze diverse keren ‘nee’ gaan zien als traptrede naar de ‘ja’ waar je naar op zoek bent, en die ook daadwerkelijk voor je ‘klaar staat’.
Lekker weggooien
De afgelopen jaren zijn we met z’n allen behoorlijk aan het ontspullen geslagen. We omringen ons graag met mooie en dierbare spullen in ons huis. Maar soms kan ik zoveel leuk vinden en in zoveel m’n huis halen dat ik niet meer zie wat nu echt mooi is. En hoe mooi een item ook is, het kan ook ondergesneeuwd worden als het niet de ruimte krijgt die het nodig heeft. Dus niet alleen voor songwriting, maar voor zoveel andere aspecten in het dagelijkse leven moet je soms – hoe vervelend ook – het Kill your Darling-principe toepassen. Wow. weer zo’n businesstrainingtip! Voor het proces is het juist goed om dat wat je misschien zo enorm lief is, te elimineren. “Ja maar ik heb er zo hard voor gewerkt!” kan je opbrengen als excuus. En dan komen we bij een hele goeie van ontspullen- en opruimcoach Mari Kondo (ze schreef het boek ‘Opgeruimd!’): het heeft je een dienst bewezen in het verleden (je hebt ervan geleerd, je hebt ervan genoten, je hebt er gebruik van gemaakt), maar nu kan je er – met dat in gedachten – afscheid van nemen.
Vind ik het dan leuk om liedjes te hebben geschreven die ik vervolgens in de prullenbak dump? Nee…!!! Maar als ik het in in perspectief zet van Mari Kondo’s visie, kan ik met een stukje minder pijn concluderen dat dit dan een stap moet zijn naar het groeien naar het groeien in songwriting, naar het groeien van mijn eigen repertoire. Het heeft z’n dienst bewezen en mag met pensioen, op de schroothoop, naar de papierkliko. En wat hou ik over? Een verzameling songs waar ik blij van word en waar ik vierkant achter kan staan. Dat ruimt op! (En dat geeft wat minder frustratie.)
En zo’n levensles kunnen we dus op heel veel vlakken toepassen, op heel veel momenten. Op deze manier omdenken op het moment van tegenvallende resultaten helpt om te relativeren. (Nou zeg, weer zo’n tegeltjesbusinessswijsheid.)
En dít is dus zo’n gedachte om wél te bewaren hè…, zonde om in de prullenbak te gooien! (Schrijf er maar een liedje over.)
