Songwriting, componeren. Soms is het enorm klussen en ploeteren om een liedje of tekst te schrijven. Soms komt het er zo uit: recht uit je hart. Als je ‘broodschrijver’ bent; dan wordt er van je verwacht dat je in opdracht kunt schrijven, op basis van de gegevens en voorwaarden die je krijgt. Ik kan alleen maar schrijven over wat me bezighoudt. Ik heb over heel veel onderwerpen wel een mening, en bij de borrel kan ik daar misschien wel wat over zeggen. Maar mijn teksten gaan over zaken die me bezighouden. Ik ben geen ‘broodschrijver’ wat dat betreft. Maar bovenal; ik wil het ook niet, althans niet in de levensfase waar ik me nu in bevind.
Heftige gebeurtenissen; goed voer voor een songwriter
Mijn allerliefste onmisbare moeder is vorig jaar december overleden. Ik wist dat, als ik weer het songwriten ging oppakken, dit ook aan de orde zou komen. Heb me wel even afgevraagd: wil ik nu weer aan het schrijven slaan, nu dat er zoveel emoties spelen. Maar ja: ellende is vaak een goeie aanzet om liedjes te schrijven. Veel gebeurtenissen, verdriet, boosheid verwerken zangers/artiesten in hun songs. Het is ook wel fijn om woorden aan je gevoel te geven toch.
Het is fijn om met close vrienden te delen wat je bezighoudt, waar je doorheen gaat, hoe je je voelt. Als je woorden geeft aan je emoties is dat volgens mij ook een stap in je verwerkingsproces. Als je woorden geeft in de vorm van een songtekst is het therapeutisch, en kijk eens wat een succes daarmee wordt geboekt. Adele en Amy Winehouse zijn daar twee grote voorbeelden van. Verlies, verdriet, pijn, boosheid, rancune: heerlijk om van je af te schrijven en te zingen. En niets beter dan even lekker je hart te luchten.
Hashtag Making Memories
Dus mijn verdriet, het gapende gemis, dat verwerk ik in een liedje. Zo schreef ik drie maanden na mijn moeders dood “Memories”. Voor mij is een herinnering nu best dubbel. Ik krijg sowieso altijd een klein beetje een kriebelig gevoel als ik op facebook lees dat mensen bezig zijn met ‘herinneringen maken’. #makingmemories
Waaróm? Een herinnering ontstaat doordat je iets in het heden, in het hier en nu doet. Of wat je overkomt, wat je beleeft, gewild of ongewild. Gepland of niet. Waarom iets doen in het heden met als reden er in de toekomst een herinnering aan te hebben. Een herinnering máken? Hou op met me. Ga gewoon voor het hier en nu. En dat is in alle eerlijkheid best een uitdaging voor mij. Ik vind dat ik te weinig met onverdeelde aandacht in het nu sta. Herkenbaar?
De tweede reden is dat het ophalen van herinneringen vooral fijn is als er niet zoiets als een overleden geliefde mee gemoeid is. Herinneringen ophalen aan de eerste vakantie samen met m’n lief: kamperen op z’n krakkemikkig! Maar wat was het geweldig in dat te kleine tentje, omdat we samen waren en de wereld aan het ontdekken waren. Met slechts een paar centen op zak, maar een hart vol geluk.
De herinneringen die nu omhoog komen met en van mijn moeder doen me pijn. Had ik nu maar ietsje minder herinneringen, denk ik soms… Dat komt vast wel weer in balans, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben niet altijd blij met herinneringen, hoe kostbaar ze soms ook mogen zijn.
This says it all
Op zoek naar je ‘zielenroersels’
Even terug naar schrijven over wat je bezighoudt. Ik vond het toen ik jonger was moeilijk om over liefde te schrijven. Liefdesliedjes? Was waarschijnlijk niets voor mij. Te nuchter voor vond ik. Maar toen ik meer in contact met mezelf kwam kwam ik ook meer met de liefdesliedjesliefhebber in contact bleek! Als songwriter moet je zo enorm op zoek gaan naar de diepte en de gevoelens en ideeën in jezelf.
Als ik mijn liedjes zing neem ik mijn luisteraars mee, mijn publiek. Mee in mijn wereld, mijn hart en mijn hoofd. Dat voelt best kwetsbaar, vooral als ik me nog in het schrijfproces bevind. Ik haal niet iedereen zomaar mijn huis binnen en niet iedereen mag zonder te vragen een graai in m’n koelkast en voorraadkast doen. Maar zo gaat dat natuurlijk niet als je als songwriter je liedjes mee het podium op neemt. Iets heel intiems, je gedachtenkronkels, je grapjes en je mijmeringen zijn dan opeens publiek bezit. Waar iedereen zijn eigen interpretatie van maakt en ieder zijn eigen mening over heeft. Die soms ongezouten wordt geventileerd. En dan te bedenken dat de meeste artiesten best behoorlijk gevoelig zijn. (Wat doen we onszelf toch aan!)
En toch is het genieten geblazen als iemand anders z’n heftige hartzaken in een liedje heeft gegoten en wij dat in de auto, bij een concert, op de werkvloer of in een donkere periodieke dikke levensdip luidkeels meeblèren.
